Blog

Συναυλία για τον Δημήτρη Λάγιο στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσική «Μ. ΘΕΟΧΑΡΑΚΗ».

Screen Shot 2017-04-21 at 10.53.50 AM

Ένα αφιέρωμα στον Δημήτρη Λάγιο, τον Ζακυνθινό συνθέτη που μελοποίησε τον Οδυσσέα Ελύτη (Όμορφη και Παράξενη Πατρίδα) και τον Διονύσιο Σολωμό (Γαλήνη) θα λάβει χώρα στο Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσική «Μ. ΘΕΟΧΑΡΑΚΗ».

Θα ακουστούν αγαπημένα τραγούδια ελληνικά και ξένα, από το χθες και το σήμερα, αρμονικά δεμένα, για να δείξουν σταθμούς και εικόνες μιας σύντομης ζωής με την κόρη του μεγάλου συνθέτη Υακίνθη Λάγιου βασική ερμηνεύτρια.

Συμπράττουν οι ερμηνευτές:
Δώρος Δημοσθένους και Ελισάβετ Καρατζόλη.

Συμμετέχουν οι σολίστες:
Νεοκλής Νεοφυτίδης (συνθέτης), πιάνο
Δημήτρης Παπαγγελίδης, κλασική κιθάρα
Βάγια Ζεππάτου (μαέστρος), μαντολίνο Κάλλια Θεοδοσιάδη, χορογραφία

Συμμετέχει ο Νίκος Τρανός με ένα έργο του σε video με τίτλο “Ασκήσεις Ομοιοπαθητικής για Στρατηγούς”.


Τιμές εισιτηρίων: 20, 15 €
Ώρα: 21:00 Πληροφορίες: 210-3611206, www.thf.gr

ΙΔΡΥΜΑ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ Β. & Μ. ΘΕΟΧΑΡΑΚΗ
Βασιλίσσης Σοφίας 9 & Μέρλιν 1, 106 71, Αθήνα


http://www.dimitrislagios.gr

Δημήτρης Λάγιος: «Τα πιο καλά τραγούδια του για μας»

dalarneg07

Γενιά με τα φτερά σου τ’ ανοιχτά,
το πιο καλό τραγούδι μου για σένα

…λένε οι στίχοι του Φώντα Λάδη, που μελοποίησε ο Δημήτρης Λάγιος στο δίσκο «Εδώ που γεννηθήκαμε» το 1983 και τραγούδησε ο Αντώνης Καλογιάννης.

Τα πιο καλά τραγούδια του Δημήτρη Λάγιου, λοιπόν, ακούστηκαν στο αφιέρωμα που πραγματοποιήθηκε προς τιμήν του στην Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, το βράδυ της Τετάρτης 22 Φεβρουαρίου, με στόχο να υπενθυμίσει τη σπουδαιότητα της προσφοράς του.

Τα τραγούδησαν ο Γιώργος Νταλάρας, που υπήρξε ένας από τους βασικούς ερμηνευτές της πρώτης δισκογραφικής κατάθεσης του Δημήτρη Λάγιου στο δίσκο «Ο Ήλιος ο ηλιάτορας», η Φωτεινή Βελεσιώτου, που συμμετείχε και στο αντίστοιχο αφιέρωμα που έγινε στην Κύπρο -το δεύτερο μεγάλο έρωτα της ζωής του Δημήτρη Λάγιου, όπως αναφέρεται- τον Ιούλιο του 2016, ο Δώρος Δημοσθένους του οποίου η γνωριμία & συνεργασία με το συνθέτη πηγαίνει, επίσης, πολλά χρόνια πίσω, η κόρη του συνθέτη, Υακίνθη Λάγιου & το Φωνητικό Σύνολο Κύπρου «Διάσταση», με το οποίο ο Δημήτρης Λάγιος, στο σύντομο πέρασμά του από τη ζωή, δημιούργησε και παρουσίασε μια σειρά έργων όπως τα «Ίνα Τι», «Κύπρος Άγια Πάθη», «Αμμόχωστος Γλυκειά Πολιτεία», «Των Αθανάτων» κ.α.

Ακούστηκαν τραγούδια απ’ όλες τις εργασίες του Δημήτρη Λάγιου, όπως τα «Όμορφη και παράξενη πατρίδα» & «Τι πάθος» από το Γιώργο Νταλάρα, «Μενεξέ» & «Χρόνια περιφρονημένα» από τη Φωτεινή Βελεσιώτου, «Γενιά με τα φτερά σου» & «Μωβ» από το Δώρο Δημοσθένους, «Νερό» & «Ενυδρείο» από την Υακίνθη Λάγιου και «Ήλιε μου & τρισήλιε μου» από το φωνητικό σύνολο.

Ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή ήταν όταν ο Γιώργος Νταλάρας & ο Δώρος Δημοσθένους ερμήνευσαν «Το τραγούδι της Υακίνθης», σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, όπου ο Γιώργος Νταλάρας μας πληροφόρησε πως έχει βαφτίσει την κόρη του Δημήτρη Λάγιου, Υακίνθη. Το ενδιαφέρον στοιχείο, για όποιον δε γνωρίζει, είναι πως Υακίνθη ονομάζεται και η κόρη του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Το τραγούδι αυτό ηχογραφήθηκε το 1991 με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα και αφιερώθηκε στις κόρες του Δημήτρη Λάγιου και του Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Το φινάλε βρήκε όλους τους ερμηνευτές μαζί επί σκηνής να τραγουδούν τα «Καρτερούμεν», «Ίνα τι» & «Τρελοβάπορο», ενώ στο encore ακούσαμε και πάλι το «Καρτερούμεν», που μπορείτε να ακούσετε κι εσείς στο βίντεο που ακολουθεί.

Αξίζει να σημειωθεί πως τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν στο ίδρυμα Coeurs pour Tous Hellas για τα παιδιά με συγγενή καρδιοπάθεια, ενώ οι καλλιτέχνες συμμετείχαν αφιλοκερδώς.

Το Φωνητικό Σύνολο Κύπρου «Διάσταση» διηύθυνε η μαέστρος Αντριάνα Σεργίδου, ενώ την ορχήστρα αποτελούσαν οι: Γιώργος Παπαχριστούδης πιάνο, Γιώργος Μάτσικας μπουζούκι, Φώτης Μουσουλίδης ακορντεόν, Ξένιος Ευαγγέλου ντραμς, Γιώργος Σπύρου μπουζούκι, Ιούλιος Γεωργακόπουλος κρουστά, Ευγενία Καραπατάκη τσέλο, Αντρέας Ροδοσθένους κοντραμπάσο & Άδμητος Πιτσιλίδης κιθάρα – ενορχήστρωση.

via: ogdoo.gr

Yακίνθη Λάγιου: Η μουσική είναι η αρχή και το τέλος

1
yakinthi-lagiou-i-mousiki-einai-i-archi-kai-to-telos

Γράφει: Χριστίνα Σκορδή

Υακίνθη απ’ τη Ζάκυνθο… λοιπόν.  Ένα μελαχρινό όμορφο κορίτσι με μακριά μαλλιά, ένα συνεσταλμένο χαμόγελο και μια εκπληκτική  ομοιότητα με τον πατέρα της. Τον Δημήτρη Λάγιο, που φώναζε στα ζακυνθινά παπάκη και που τον θυμάται να κρύβει στις τσέπες του παιγνίδια και να σκαρώνει πλάκες για να τη βλέπει να χαμογελάει. Που πέρασε μαζί του τα πρώτα τρυφερά χρόνια της ζωής της. Και που σήμερα, τραγουδάει γι’ αυτόν και το έργο του, με τις αναμνήσεις μαζί του να μοιάζουν πια σαν σκηνές από κινηματογραφική ταινία. Αποσπασματικές και σκόρπιες…

Υακίνθη, λοιπόν;

«Ναι, κι ας μην είχα καμιά γιαγιά απ’ τη Ζάκυνθο μ’ αυτό το όνομα. Άρεσε όμως πολύ στον πατέρα μου. Είναι απ’ το λουλούδι ξέρεις…».


Το όνομα του πατέρα της θα το αναφέρει πολλές φορές κατά τη διάρκεια της συνέντευξης. Περισσότερες απ’ όσες θα περίμενα.  Ίσως γιατί συναισθηματικά φορτισμένη τις μέρες αυτές, ανεβαίνει στη σκηνή για άλλο ένα μουσικό αφιέρωμα στη μνήμη του, αν και τα γονίδια που πέρασαν απ’ αυτόν στην ίδια της δίνουν κάθε δικαίωμα να αποκοπεί, να βρει τον δικό της δρόμο στη μουσική. Θα της το πω, για να μου απαντήσει πως κάποια στιγμή το θέλησε. Να ακολουθήσει δηλαδή τις δικές της μουσικές αναζητήσεις, χωρίς τη διαδοχή της βαριάς κληρονομιάς, όπως κάθε νέος που ψάχνει να βρει τον δικό του εαυτό, χωρίς τα επιβαλλόμενα -που προκύπτουν μέσα από οικογενειακές παραδόσεις- θέλω. Όπως και να ‘χει, η ζωή της είναι η μουσική. Κυλάει στις φλέβες της και το γνωρίζει, ακόμα κι όταν λέει πως προτιμά να τραγουδάει με την πλάτη γυρισμένη για να μη φαίνεται, στο σκοτάδι. «Όταν μιλάω για μουσική, πάντα έρχεται στο μυαλό ο πατέρας μου κι ό,τι κληρονόμησα: την αγάπη, το πάθος, το αλλέγρο της Ζακύνθου»… Το παρομοιάζει μ’ αυτό της Κύπρου. Της δικής της δεύτερης πατρίδας. Όπως ήταν και του Δημήτρη Λάγιου. «Η Κύπρος κι η Ζάκυνθος ήταν οι δυο του πατρίδες, σαν μάνα και πατέρας, η οικογένειά του… Εδώ αισθανόταν πως θα ‘ρθει και θα συναντήσει τ’ αδέρφια του».


Μικρή τι μουσική άκουγες;

Μεγάλωσα με τη μουσική της Λένας Πλάτωνος και τη φωνή της Σαββίνας Γιαννάτου. Ήταν σταθμός στη ζωή μου. Όταν έφυγε ο πατέρας μου, περνούσαμε πολλές ώρες μαζί με τη μητέρα μου ακούγοντάς την. Με ιντρίκαρε όμως περισσότερο η ηλεκτρονική μουσική.

Τι θες απ’ τη μουσική και τι περιμένεις να σου δώσει αυτή;

Η μουσική είναι για μένα ολόκληρη η ζωή μου, δεν μπορώ να την αποφύγω. Άμα δεν υπήρχε, δεν θα ‘χα τόσο πάθος για πολλά πράγματα που μου συνέβησαν και συμβαίνουν στη ζωή μου. Η μουσική είναι ο δικός μου θεός. Αυτό που ξέρω να κάνω είναι να δίνω ψυχή και σώμα να επικοινωνώ με τον κόσμο, γιατί αυτό ακριβώς είναι που με κάνει να αισθάνομαι ολοκληρωτικά σαν άνθρωπος. Πολλές φορές βλέπω κάποιους ερμηνευτές και λέω θέλουν λίγο σπρώξιμο ακόμα. Κι αναφέρομαι στο πάθος, την ενέργεια, την αύρα, που χρειάζεται να διαθέτεις. Να πειραματίζεσαι. Να μη μένεις στάσιμος. Αυτή είναι η μουσική για μένα.

Ένιωσες κάποια στιγμή πως το όνομα του Δημήτρη Λάγιου θα ήταν ένα βαρύ φορτίο;

Επιστρέφοντας απ’ την Αγγλία θέλησα να κόψω τον ομφάλιο λώρο με το επίθετό μου. Ήθελα να το κερδίσω με το σπαθί μου. Αλλά τώρα πιστεύω πια πως βρίσκομαι στον σωστό δρόμο. Νιώθω την ανάγκη να τον υπηρετήσω. Είναι σαν αποστολή για μένα. Θέλω να είμαι ένας ερμηνευτής του έργου του. Κι αυτό το αποφάσισα μετά από μια εσωτερική μάχη.

Λογική δεν ήταν μια τέτοια αντίδραση;

Ναι, ήταν ένα μέρος της επανάστασής μου σαν παιδί. Όλοι περνάμε απ’ αυτό το στάδιο. Τώρα πιστεύω πως -αν και δεν είμαι αρκετά ώριμη, ακόμα αισθάνομαι σαν νεοσσός- είναι ώρα να κάνω κάτι για τον Δημήτρη Λάγιο.

Αν και ήσουν πολύ μικρή όταν έχασες τον πατέρα σου, υπάρχουν ζωντανές μνήμες;

Με βοήθησε σ’ αυτό πολύ η μητέρα μου, αυτή κράτησε ζωντανή τη μνήμη του για μένα. Δυστυχώς τον έχασα πέντε χρονών. Τι θα μπορούσε ένα παιδί στα πέντε του να θυμάται και να μην πονά… Είναι πολύ δύσκολες οι εικόνες. Αποσπασματικές κινηματογραφικές σκηνές.

Μουσική γράφεις;

Πολύ, αλλά μ’ αρέσει να την ακούω εγώ. Δεν λέω ότι γράφω, αλλά ότι αυτοσχεδιάζω φτιάχνοντας ατμόσφαιρα, με τα φώτα κλειστά. Δεν θέλω να βλέπω τον εαυτό μου, τα χέρια μου. Αν έχω κι ένα δυο ακροατές, θα μ’ άρεσε ακόμα περισσότερο. Αυτό έχω σπουδάσει, το μη προμελετημένο, το πειραματικό. Η μουσική μου δεν αναφέρεται ούτε στο πριν, ούτε στο μετά, αλλά στο τώρα. Στη στιγμή.

Και ποιοι είναι οι ήχοι του τώρα;

Ο ήχος που ακούμπησες το ποτήρι στο τραπέζι είναι το τώρα. Το σπουργίτι που ακούμε, η κόρνα, ο θόρυβος γύρω μας… οι ήχοι της ζωής μας.

Κάνοντας google το όνομά σου δεν σε βρήκα σχεδόν πουθενά. Την προβολή δεν την επιδιώκεις; 

Από μικρή μ’ αρέσει να κρύβομαι. Δεν πληροφορώ για τον εαυτό μου. Προτιμώ να ενδιαφερθούν για κάτι αλλιώτικο που μπορεί να κάνω παρά για μένα την ίδια.

Όταν τραγουδάς, όταν ανεβαίνεις στη σκηνή, έχεις την ίδια ανάγκη;

Αν μπορούσα να τραγουδήσω με την πλάτη στο κοινό, θα το έκανα. Θα θεωρηθεί ασέβεια όμως, γι’ αυτό και δεν το επιδιώκω. Έγινε μόνο μια φορά, όταν έκανα μια παράσταση στην Κυψέλη. Γινόταν σ’ ένα οικόπεδο, έπαιζα ινδικό αρμόνιο, και ζήτησα απ’ τον διοργανωτή να μη φαίνομαι. Ζήτησα να με καλύψουν με ένα πλαστικό που υπήρχε εκεί σε περίπτωση που έπιανε βροχή. Και φαινόταν μόνο η σκιά μου και ακουγότανε ο ήχος. Αυτό πρέπει να θέλει ο κόσμος, τον ήχο. Δεν χρειάζονται τα μάτια όταν ακούς μουσική. Μπορούμε να αισθανθούμε και χωρίς τα μάτια. Την υπογραφή σου μπορείς να τη βάλεις μόνο με τη φωνή σου.

Είναι είδος εσωστρέφειας αυτή η ανάγκη σου; 

Όχι. Όταν τραγουδούσα Θεοδωράκη, για παράδειγμα, ένιωθα πως δεν μπορούσα να είμαι εκεί στη σκηνή πλάι σε μια τέτοια προσωπικότητα. Απ’ την άλλη αντιδρώ γιατί έχουμε χάσει το μέτρο. Είμαι κατά των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και δεν θέλησα ποτέ να ανήκω σ’ αυτό το κομμάτι του λεγόμενου lifestyle.

Πρωτοσυνεργάστηκες με την Ορχήστρα Μίκης Θεοδωράκης…

Ήταν τρομακτικό. Ήτανε όλα τα μάτια κι άλλα τόσα αφτιά επάνω σε ένα κοριτσάκι που δεν είχε ακόμη εμπειρία  στη σκηνή. Βλέποντας τον Μίκη να σηκώνει το χέρι του και να διευθύνει την ορχήστρα στο Παλλάς αισθανόμουν δέος. Ήταν τιμή μου να τραγουδήσω μαζί τους. Ο Θεοδωράκης συμπεριφέρθηκε με γενναιοδωρία και αγάπη απέναντί μου, γράφοντας τη συστατική επιστολή που χρειαζόμουν για το πανεπιστήμιο και τις σπουδές μου. Ήταν μεγάλη η τιμή.

Και ποιος είναι ο στόχος σου σήμερα; Μια πορεία με μουσική;

Ναι, βεβαία, η μουσική για μένα είναι η αρχή και το τέλος. Θέλω να δημιουργήσω, να επικοινωνήσω, να συνομιλήσω με τον πατέρα μέσα από τη διαφορετικότητά μου.

Επιδιώκεις το δέσιμο που είχε ο πατέρας σου με την Κύπρο;

Τον θέλουμε αυτόν τον δεσμό, τόσο εγώ όσο και η μητέρα μου. Θέλουμε να τον τιμούμε χωρίς να τον παραβιάζουμε. Ο δεσμός είναι τόπος, είναι ήχοι, προπαντός όμως οι αγαπημένοι φίλοι, δικοί του και δικοί μας. Κάθε επιστροφή εδώ είναι μια βαθιά επιθυμία που πραγματοποιείται. Αισθανόμαστε τη συνέχεια και τη θέλουμε. Η Κύπρος είναι ένας τόπος που αγαπάμε.


Info: Συναυλία «25 χρόνια συντροφιά με το Δημήτρη Λάγιο». Τραγουδούν Γιώργος Νταλάρας, Φωτεινή Βελεσιώτου, Δώρος Δημοσθένους, Υακίνθη Λάγιου και η Διάσταση υπό τη διεύθυνση της Αντριάνας Σεργίδου. Σκουριώτισσα, 16/7, 20:30, 25372855, 77777040, 22583500

ΕΡΩΤΙΚΗ ΠΡΟΒΑ | Ο εκτυφλωτικός κόσμος του Δημήτρη Λάγιου

pd09

Πέγκυ Λάγιου: Έγραφε, έσβηνε και συμπλήρωνε το έργο από το ‘ 89 μέχρι και το ‘ 91.

Μέσα σε κλίμα συγκίνησης ολοκληρώθηκε το αφιέρωμα στον Δημήτρη Λάγιο (2011)

Οι ερμηνευτές στη σκηνή

Στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης Γραμμάτων & Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση το αφιέρωμα στον μουσικοσυνθέτη Δημήτρη Λάγιο

Τηλεοπτικό αφιέρωμα στον Δημήτρη Λάγιο με παρουσιάστρια τη Μαλβίνα Κάραλη

Στην εκπομπή της αείμνηστης Μαλβίνας Κάραλη